Keywords
forensic medicine
courts
How to Cite
Abstract
Diseases, disablements and deaths which had been claimed to be caused by faulty behaviours of medical doctor and other health personnels or the health instutions have been increasingly coming to the agenda of courts recently. For these, SCH and CFM are charged to the expertise according to the tenors of the laws. Courts consult to SC of CFM on civil lawsuit cases of malpraxis to determine whether there is any fault of medical doctor and/or other health personnel and if there is any fault, to determine the degree of this fault for each without taking any opinion of SCH, but in cases of criminal suits the opinion of SCH should be prior. Sometimes, contradictionary opinions arise between the reports of these two instutions and in these situations, courts consult with GACFM. In this study, we examined reports of the SC of CFM, GACFM and SCH for 29 cases, the reports of SCH had been presented in 19 cases and hadn’t been presented for 10 cases. The degree of fault for medical doctor, assistant health personnel and hospital were asked. The data were presented after classification. The great discordance between the results of decision of SCH and of the SC of CFM or GACFM were significant. The primary reason for the defined discordance was interpreted as being the construction of SCH, SC of CFM and GACFM.
Key words: Malpraxis, Forensic Medicine, Courts.
References
Çankaya, H. Hekimlerin Hukuki ve Cezai Sorumluluğunun Temel Prensipleri ve Hekim Sorumluluğunda Kusurun Değerlendirilmesi. Adli Tıp Kurumu Başkanlığı Uzmanlık Tezi, 1992:5, 36-7.
Özek Ç. Hekim ve Hukuk, Tıbbi Müdahalede Bulunma Hakkının Sınırları. İstanbul Tıp Fakültesi Mecmuası, 1965; 28(4): 445-58.
Yalçın A. En Son Değişiklikleri İle TCK, CMUK, TMK, OHK, DGMK, ÇMK, MSMUK, CİK, BK, KMNKK. İstanbul: Der Yayınları, 1993: 277.
Yenen MS. Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu ve İlgili Mevzuatı. Ankara: Seçkin Yayınevi, 1997: 63.
1593 sayılı Umumi Hıfzısıhha Kanunu. Resmi Gazete, 06.05.1930. Sayı: 1489
Özen HC. Adli Tıp Ders Kitabı. 3ncü Baskı. Taş Matbaası, İstanbul, 1983: 4-13.
1219 sayılı Tababet ve Şuabatı San’atlarının Tarzı İcrasma Dair Kanun. Resmi Gazete. 14.04.1998 : Sayı:863
Gök Ş. 2659 sayılı Adli Tıp Kurumu Kanunu ve Uygulama Yönetmeliği. 3 üncü Baskı. Temel Matbaacılık Ltd. İstanbul, 1989:
Gürpınar S, Gündüz M, Özoran Y. Medikal Malpraktis- Tıpta Yanlış Uygulama (6 Ölüm Olgusu Nedeniyle). Adli Tıp Dergisi, 1994;10(l-4): 97-100.
Özdemır.M.I1, Çekin, N.: Yüksek Sağlık Şurası’nm Yapısı ve Bilirkişilik Görevleri. Adli Tıp Bülteni, 1998;3 (3): 94- 97.
Gündoğmuş ÜN, Bilge Y, Kendi Ö, Hancı İH. Hekimlerin Yasal Sorumluluğunun Yüksek Sağlık Şurası Açısından İrdelenmesi. Adli Tıp Bülteni, 1997; 2 (3), 127-130.
Sağlık Bakanlığının Teşkilat ve Görevleri Hakkında Kanun Hükmünde Kararname. Resmi Gazete. 14.12.1983: no 18251.
Aşçıoğlu Ç. Tıbbi Yardım ve El Atmalarda Doğan Sorumluluklar. Ankara: Yargıtay Yayınları, 1998.
Aşçıoğlu Ç. Tıbbi Bilirkişiliğin Hukuki Sınırları. I. Adli Bilimler Kongre Kitabı. Adana Ç.Ü. Basımevi. 1994: 48- 51.
The Journal and content of this website is licensed under the terms of the Creative Commons Attribution (CC BY) License. The Creative Commons Attribution License (CC BY) allows users to copy, distribute and transmit an article, adapt the article and make commercial use of the article. The CC BY license permits commercial and non-commercial re-use of an open access article, as long as the author is properly attributed.