Adana’da Suça Sürüklenen Çocukların Sosyodemografik Özellikleri
DOI:
https://doi.org/10.17986/blm.2016220393Anahtar Kelimeler:
suça sürüklenen çocuklar- risk faktörleri- epidemiyoloji- sosyo demografik özelikleriÖz
Giriş: Çocukları suça sürükleyen çeşitli risk faktörleri bulunmaktadır. Çocuğun ergenlik döneminde yaşadığı bireysel ve ailevi zorluklar, yoğun ve kontrolsüz gerçekleşen göçlerin çocuk ve aile üzerindeki olumsuz etkileri, çocuğun uygun olmayan akran ilişkileri, çocuğun ve ailesinin düşük sosyo-ekonomik-kültürel durumu ve eğitimsizliği, çocuğun alkol ve/veya uyuşturucu madde kullanımı bu faktörlerden bazılarıdır.
Bu çalışmada; suça sürüklenen çocukların sosyo-demografik verileri, ailesel özellikleri, işledikleri suçların türü, suç işleme yaşları ve suçu tek başına mı yoksa birden fazla kişinin katılımıyla mı işledikleri, bulundukları bölgeye göçle gelip gelmeme durumları istatiksel verilerle ortaya konulmuştur.
Materyal ve Metod: Ocak 2004 tarihinden itibaren Adana Adliyesi 1, 2 ve 3 nolu Çocuk Mahkeme’lerine suç işlediği iddiasıyla gelen/getirilen ve İl Milli Eğitim Müdürlüğüne Mahkeme kararıyla alınan tedbirler nedeniyle gönderilen/başvuran 0-18 yaş arasındaki çocuklara ait veriler (mahkeme kararlarından ve mahkeme kararıyla istenen Sosyal İnceleme Raporlarında (SİR) yer alan bilgiler) retrospektif olarak değerlendirilmiştir.
Bulgular: Çalışmamızda yer alan 258 çocuktan 225’i erkek (%87.2), 33’ü (%12.8) kız olup suça sürüklenen bu çocukların yaş ortalaması 13 yaş 4 ay ±2.20 (min: 5 yaş 8 ay, max:17 yaş 9 ay)’dır. Çocukların %45’i mal varlığına karşı, %23.3’ü hayata karşı, %3’ü ise terör suçlarını işlemişlerdir. Çocuklardan % 27.5’i ise küçük yaşta sokakta çalışma dolayısıyla koruma altına alınmıştır. Suça sürüklenen çocukların işledikleri suç türü ile çocukların ailesinin o bölgeye göçle gelip gelmeme durumu arasında anlamlı bir ilişki bulunmuştur (p=0.028).
Tartışma ve Sonuç :Çalışmamızda, çocuk suçluluğuna doğrudan ya da dolaylı etkisi olabileceğini düşündüğümüz sosyo-demografik özellikler ortaya konulmaya çalışılmıştır. Ülkemizde çocuk koruma kanunu kapsamında suça sürüklenen çocuklar için koruyucu ve destekleyici tedbirler alınabilmektedir. Çocuk suçluluğunun nedenleri, önleme yolları ve suça sürüklenen çocukların yeniden topluma kazandırılma çalışmaları tüm toplumlar için öncelikli konulardandır.
Sonuç olarak, çocuğun suça sürüklenmesinin önlenebilmesi için aile, okul, toplum ve çocuğa ait risk faktörlerinin belirlenmesi ve bunlara yönelik çözümlerin üretilmesi gerekmektedir.
Anahtar kelimeler: suça sürüklenen çocuklar; risk faktörleri; epidemiyoloji; sosyo demografik özelikleri
İndirmeler
Kaynaklar
Kamer VK, Çocukların suça sürüklenmesine neden olan faktörler ile ilgili sosyolojik teoriler, TAAD, Ocak, 2013;4(12):219-238.
Akalın, N. Suça itilmiş çocukların adli tıp açısından incelenmesi ve cezaevinde bulunan suça itilmiş çocukların deskriptif olarak incelenmesi, İstanbul Üniversitesi Adli Tıp Enstitüsü, İstanbul, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, 1999.
Polat O. Kriminoloji ve kriminalistik üzerine notlar. Seçkin Yayıncılık. 1. Baskı, Ankara, 2004:189-207.
Işıktaş Y. Sosyolojik açıdan çocuk suçluluğu ve bir hukuk devleti olan Türkiye’de devletin cezalandırma yetkisini kullanış biçimi. Mevzuat Dergisi, Ocak 1999:2(13). http://www.mevzuatdergisi.com/1999/01a/01.htm Erişim tarihi: 7 Mayıs 2016.
Özsever, A. Türkiye‘de Çocuk Suçluluğu, Adalet Dergisi, Ankara, 1979;3(4):243-280.
Güney, H. Sosyolojik Açıdan Çocuk Suçluluğu ve Nedenleri, Kırıkkale Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, 2008.
Erükçü G, Akbaş E. Türkiye’de çocuk mahkemeleri uygulamalarına eleştirel bir bakış. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 2012;1(3):135-153.)
Çocuk Koruma Kanunu (ÇKK), 2005, 5395 sayılı yasa, madde 3. http://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2005/07/20050715-1.htm Erişim Tarihi: 4 Mayıs 2016.
Erbay E, Güneş DK ve ark. 2010-2012 yılları arası koruyucu ve destekleyici tedbir kararlarının incelenmesi: Ankara 1. Çocuk mahkemesi örneği. Toplum ve Sosyal Hizmet, 2015;33(2):31-52.
Akyüz E. Ulusal ve uluslararası hukukta çocuğun haklarının ve güvenliğinin korunması. Milli Eğitim Basımevi, Ankara, 2000.
Akyüz E. Suça sürüklenen çocukların hakları. Suça sürüklenen ve mağdur çocuklar, SABEV Yayınları, Ankara, 2011;60-73.
Hagan J, Gillis AR, Simpson J. The class structure of gender and delinquency: Toward a power-control theory of common delinquent behavior. American Journal of Sociology, 1985:1151-1178. DOI: https://doi.org/10.1086/228206
Öter, A. Çocuk suçluluğunun toplumsal nedenleri (Antalya örneği), Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Isparta, 2005.
Heimer, K. Gender, interaction and delinquency: testing a theory of differential social control, Social Psychology Quarterly,1996;59(1):39-61. DOI: https://doi.org/10.2307/2787118
Gönültas BM, Hilal A. The role of immigration on juvenile delinquency: Adana example. J For Med 2012;26(3):156-64. DOI: https://doi.org/10.5505/adlitip.2012.86158
Gün Z, Bayraktar F. The role of migration on the adjustment of adolescents in Turkey. Türk Psikiyatri Dergisi 2008;19(2):167-76.
Beyazova U. Poverty and child health. Türkiye Klinikleri Journal of Pediatry Sciences 2008;4(6):41-4.
Bezirci Ö, Orhon FŞ. Children living on the street. Türkiye Klinikleri Journal of Pediatric Sciences 2008;4(6):46-51.
Yılmaz A, Güneyergün S. Urban crimes in Turkey: Distribution and main characteristics: Milli Eğitim Dergisi 2006:170.
Erkan R, Erdoğdu Y. Immigration and juvenile delinquency. Aile ve Toplum-Eğitim Kültür ve Araştırma Dergisi 2006;3(9):79-91.
Aydın B, Turla A, Kocakaya M, Karaarslan B. Samsun’da 2004 yılında suç işlediği iddia edilen çocukların sosyodemografik özellikleri. Adli Psikiyatri Dergisi, 2005;2:5-13.
Bilgin NG, Avcı A, Çekin N, Savran B. Farik-i mümeyyizlik muayenesi için gönderilen çocukların biyopsikososyal özellikleri. Adli Tıp Bülteni, 2001;6:103-110. DOI: https://doi.org/10.17986/blm.200163461
Sakır O, Aydın E, Remzi O, Yasar T, Suleyman G. Juvenile delinquency in a developing country: a province example in Turkey, International Journal of Law and Psychiatry, 2005;28(4):430-441. DOI: https://doi.org/10.1016/j.ijlp.2004.05.001
İndir
Yayınlanmış
Sayı
Bölüm
Lisans
Dergimiz ve bu internet sitesinin tüm içeriği Creative Commons Attribution (CC-BY) lisansının şartları ile ruhsatlandırılmıştır. Creative Commons Attribution Lisansı, kullanıcıların bir makaleyi kopyalamasına, dağıtmasına ve nakletmesine, makaleyi uyarlamasına ve makalenin ticari olarak kullanılmasına imkan tanımaktadır. CC BY lisansı, yazarına uygun şekilde atfedildiği sürece açık erişimli bir makalenin ticari ve ticari olmayan mahiyette kullanılmasına izin vermektedir.
