Anahtar Kelimeler
işlev zayıflaması
işlev yitimi
kısıtlılık
Rehber
Nasıl Atıf Yapılır
Öz
Amaç: Bu çalışmada yaralama, yaralanma, trafik kazası ve iş kazası raporlarında lokomotor sistem kısıtlılıklarının işlev zayıflaması ya da işlev kaybı yönünden objektif kriterler doğrultusunda değerlendirilmesinin önemini vurgulamak ve yaralama suçlarında kullanılan mevcut Rehber’in geliştirilmesi ve güncellenmesine katkıda bulunmak için Özür Oranları Cetvelinden yararlanılarak lokomotor sistem kısıtlılıklarında organın kendi fonksiyonuna göre yüzde olarak kaybını değerlendiren yeni bir cetvel geliştirmek amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Bir Üniversite Hastanesi Adli Tıp Anabilim Dalına 2017-2018 yıllarında başvurmuş ve ‘Yaralanma Nedeniyle Lokomotor Sistem Kısıtlılıklarının İşlev Zayıflaması ya da Yitirilmesi Niteliğinde Olup Olmadığı’ konusunda görüş verilmiş olgular incelendi ve Özür Oranları Cetvelinden yararlanarak geliştirmiş olduğumuz cetvel kullanılıp organlardaki anatomik/fonksiyonel kayıplar oransal olarak yeniden hesaplandı. Oranlar Anabilim Dalımızca verilmiş rapor sonuçlarıyla karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmamıza dahil olan 70 olgunun muayene bulguları geliştirdiğimiz yeni cetvele göre yeniden değerlendirildiğinde 5 olguda (% 7,1) raporlarda verilenlerden farklı sonuç ortaya çıktığı görüldü. Söz konusu olgular incelendiğinde yeni cetvele göre yapılan değerlendirmede 3 olguda kısıtlıkların organa göre yüzde olarak kayıplarının %10 sınırına çok yakın oldukları görüldü.
Sonuç: Adli tıbbi uygulamalarında sık karşılaşıldığından ve ceza yargılamalarında kararları önemli derece etkilediğinden, lokomotor sistem kısıtlılıklarını değerlendirirken standardize edilmiş objektif ölçütlerin olması ve hekimlere kolaylık sağlaması açısından özür oranları cetvelinden yararlanılarak yeni bir cetvel oluşturulmuş ve cetvelin kullanım şekli de açıklamalı olarak anlatılmıştır. Organlardaki kısıtlıklara bağlı fonksiyonel bozukluk oranının yüzde olarak değerinin özellikle organın işlev zayıflığı sınır düzeyinde (%10) daha önemli olduğu anlaşılmış olup yapılan muayenede eklem hareket açıklıklarındaki kısıtlılığın net olarak belirlenmesi açısından ölçümler gonyometre ile yapılmalı ve standardize edilmiş bir cetvel kullanılmalıdır.
Referanslar
Türk Ceza Kanunu’nda Tanımlanan Yaralama Suçlarının Adli Tıp Açısından Değerlendirilmesi Rehberi. Güncelleme Editörler: Prof. Dr. Yasemin Balcı, Prof. Dr. Başak Çolak, Dr. Öğr. Üyesi Kağan Gürpınar, Uz. Dr. Nurettin Nezih Anolay. 2019.
Özürlülük Ölçütü, Sınıflandırması ve Özürlülere Verilecek Sağlık Kurulu Raporları Hakkında Yönetmelik Resmi Gazete. RG Tarih: 30.08.2013. RG Sayı: 28603.
Kadı MR, Kadı G, Balcı Y, Göçeoğlu ÜÜ. Meslekte Kazanma Gücü Kaybı Oranları ile Takdir Oranlarının Değerlendirilmesi. Adli Tıp Bülteni. 2018; 23(2): 77-88. https://doi.org/10.17986/blm.2018136937
Türkiye İstatistik Kurumu. Karayolu Trafik Kaza İstatistikleri, 2015. Erişim adresi: http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=21611 Erişim tarihi: 14.05.2019.
Ganveer GB, Tiwari RR. Injury Pattern Among Non-Fatal Road Traffic Accident Cases: A Cross-Sectional Study İn Central India. Indian Journal of Medical Sciences. 2005; 59(1): 9-12.
Demirel B, Akar T, Özdemir Ç, Cantürk N, Erdönmez F. Trafik Kazası Sonucu Ölümlerde Otopsi Kararını Etkileyen Nedenler. Adli Tıp Bülteni. 2005; 10(3): 77-83. https://doi.org/10.17986/blm.2005103591
Türkiye İstatistik Kurumu. Karayolu Trafik Kaza İstatistikleri, http://www.tuik.gov.tr/ PreIstatistikTablo.do?istab_id=362 Erişim tarihi: 14.05.2019.
Orhan Z. Yaralama Olgularında Ekstremite Fonksiyonlarının İşlev Zayıflaması ve Yitirilmesi Yönünden Değerlendirilmesi. İstanbul: Adli Tıp Kurum Başkanlığı Tıpta Uzmanlık Tezi; 2013.
Aktaş E, Kaya A. Yaralama Suçlarının Adli Tıbbi Değerlendirilmesinde Kullanılan Kılavuza Bakış. Adli Tıp Bülteni. 2017; 22(1): 45-53. https://doi.org/10.17986/blm.2017127141
Uluçay T, Ziver A, Zeyfeoğlu Y, Yavuz MS, Aşırdizer M. Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi Adli Tıp Polikliniğine Başvuran Olguların Değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi. 2006; 20(2): 22-29.
Karanfil R, Zeren C. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Tıp Fakültesi Adli Tıp Anabilim Dalına 2009-2010 Yıllarında Başvuran Olguların Retrospektif Olarak Değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi. 2011; 25(3): 183-90.
Güven FMK, Bütün C, Beyaztaş FY, Eren ŞH, Korkmaz İ. Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesine Başvuran Adli Olguların Değerlendirilmesi. Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi. 2009; 10(3): 23–28.
Yavuz MS, Özgüner İ. Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Servisine Müracaat Eden Adli Olguların Değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi. 2003; 17(1): 47-53.
Randa H Abdel Hady, Hayam Z Thabet, Nagwa M Ghandour, Amr M Mandor Medico Legal Aspect Of Permanent İnfirmities As A Sequel Of Different Types Of İnjuries (A Retrospective Study in Assiut Governorate, Egypt). Ain Shams Journal of Forensic Medicine and Clinical Toxicology. 2013; 20:92-98. https://doi.org/10.21608/AJFM.2013.19389
Türkiye İstatistik Kurumu. Engellilerin Sorun ve Beklentileri Araştırması, 2010. http://tuik.gov.tr/PreIstatistikTablo.do?istab_id=1358 Erişim tarihi: 15.05.2019.
Hekimoğlu Y, Gümüş O, Kartal E, Etli Y, Demir U, Aşirdizer M. Maluliyet Oranlarının Yaş ve Cinsiyet İle İlişkisinin Değerlendirilmesi. Van Tıp Dergisi. 2017; 24(3): 173-81.
Dağlı B, Serinken M. Acil Servise Başvuran İş Kazalarına Bağlı Yaralanmalar. Journal of Academic Emergency Medicine. 2012; 11(3): 167-70.
Kılıç S, Adıyaman S, Sezer F, Cantürk G. İş Kazası Sonucu Maluliyet Tayinine Konu Olan Üst Ekstremite Yaralanmaları: Üç Olgu Sunumu. Adli Tıp Bülteni. 2017; 22(1): 72-5 https://doi.org/10.17986/blm.2017127145
Bu çalışma Creative Commons Attribution 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
Telif Hakkı (c) 2021 Adli Tıp Bülteni