Anahtar Kelimeler
İş yeri şiddeti
Adli tıp
Nasıl Atıf Yapılır
Öz
Amaç: Acil servis hekimlerinin şiddet ve adli olaylara maruziyet durumlarını ve ilişkili olabilecek faktörleri belirlemektir.
Gereç ve Yöntem: Kesitsel tipte olan çalışmanın evrenini Adana il merkezinde 31 farklı sağlık kurumunda çalışan 248 acil servis hekimi oluşturmaktadır. 01 Temmuz-31 Aralık 2016 tarihleri arasında 202 acil servis hekimine yüz yüze tekniği ile anket yapıldı. Veri toplama araçları; doktorların sosyodemografik bilgilerini, şiddet öyküsünü ve adli olaylarla ilgili yaklaşımlarını içeren anket formu idi. Veri değerlendirmesinde frekans analizi ve Ki Kare testi uygulandı.
Bulgular: Araştırmaya katılanların yaş ortalaması 38.3±9.6, acil servislerde çalışma süresi ortalaması 8.9±7.7 yıl olup acil hekimlerinin %75.7’si erkekti. Çalışma yaşamı boyunca şiddete uğrama oranı %88.1’di. En fazla maruz kalınan şiddet türleri %88.1 ile sözel şiddet ve %30.7 ile fiziksel şiddet idi. Hekimlere şiddetin en fazla hasta ve hasta yakınları tarafından yapıldığı çalışmamızda hekimlerin yarısının meslek hayatı boyunca tıbbi uygulamalar nedeniyle en az bir kez mahkemede bulunduğu saptandı. Hekimlerin şiddete uğrama durumları ile davacı olmaları arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki görüldü (p<0,05). Hekimlerin %20.8’i adli soruşturma geçirdiğini, %85.6’sı malpraktis kaygısı yaşadığını belirtti.
Sonuç: Şiddet ve adli olaylar ile çok sık karşılaşan, tıbbi ve hukuki yönden büyük sorumluluklar yüklenen acil servis hekimleri kendilerini tedirgin ve yalnız hissedebilmektedir. Sağlık çalışanlarına şiddet ile ilgili hukuki yaptırımların artırılması gerekmektedir.
Referanslar
Violence and Health: Task force on violence and health. WHO: Cenevre; 2002. https://www.who.int/violence_injury_prevention/violence/world_report/en/full_en.pdf (Erişim tarihi: 18.11.2019)
Özturan DŞ. Çalışma ortamı algısı-iş doyumu ve sağlık çalışanları [Yüksek Lisans Tezi]. İstanbul: Beykent Üniversitesi; 2014.
Health Services Advisory Committee (HSAC). Violence and Aggression to Staff İn Health Services. HMSO-HSE Books: Norwich; 1997.
Annagür B. Sağlık Çalışanlarına Yönelik Şiddet: Risk Faktörleri, Etkileri, Değerlendirilmesi ve Önlenmesi. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar. 2010;2(2):161-173
Sucu G, Cebeci F, Karazeybek E. Acil Birim Çalışanlarına Hasta ve Yakınları Tarafından Uygulanan Şiddet. Turk J Emerg Med. 2007;7(4):156-162
Türkmenoğlu B. Sivas il merkezi sağlık çalışanlarında şiddete maruziyet sıklığı ve şiddetin tükenmişlik düzeyine etkisi [Yüksek Lisans Tezi]. Sivas: Cumhuriyet Üniversitesi; 2014.
Kowalenko T, Gates D, Gillespie GL, Succop P, Mentzel TK. Prospective Study of Violence Against ED Workers. The American Journal of Emergency Medicine. 2013;31(1):197-205. DOI:https://doi.org/10.1016/j.ajem.2012.07.010
Hekimlik sorunları. Türk Tabipleri Birliği; 2012. http://www.ttb.org.tr/kutuphane/hekimsorunlari.pdf (Erişim tarihi:18.11.2019)
Kalemoglu M. Acil Serviste Hekim Sorumluluğu. Turkiye Klinikleri J Med Sci. 2005;25:824-828
Yeşiltaş A, Erdem R. Defansif Tıp Uygulamalarına Yönelik Bir Derleme. Süleyman Demirel Üniversitesi Vizyoner Dergisi. 2018;10(23):137-150. DOI:https://doi.org/10.21076/vizyoner.437685
Bilir N, Yıldız AN. İş Sağlığı ve Güvenliği. 3. Baskı. Ankara: Hacettepe yayınları; 2014.
Gökçe T, Dündar C. Samsun Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’nde Çalışan Hekim ve Hemşirelerde Şiddete Maruziyet Sıklığı ve Kaygı Düzeylerine Etkisi. İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi. 2008;15(1):25-28
İlhan MN, Özkan S, Kurtcebe ZÖ, Aksakal FN. Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesinde Çalışan Araştırma Görevlileri ve İntörn Doktorlarda Şiddete Maruziyet ve Şiddetle İlişkili Etmenler. Toplum Hekimliği Bülteni. 2009;28(3):15-2
Baykan Z, Öktem İS, Çetinkaya F, Naçar M. Physician exposure to violence: a study performed in Turkey, International Journal of Occupational Safety and Ergonomics. 2015;21(3):291-297. DOI: https://doi.org/10.1080/10803548.2015.1073008
Bayram B, Çetin M, Oray NÇ, Can İÖ. Workplace violence against physicians in Turkey’s emergency departments: a cross-sectional survey. BMJ open.2017;7(6): e013568. DOI: https://doi.org/10.1136/bmjopen-2016-013568
Cheung T, Lee P, Yip P. Workplace violence toward physicians and nurses: prevalence and correlates in Macau. International journal of environmental research and public health. 2017;14(8):879. DOI: https://doi.org/10.3390/ijerph14080879
Winstanley S, Whittington R. Aggression Towards Health Care Staff in a UK General Hospital: Variation Among Professions and Departments. J Clin Nurs. 2004;13(1):3-10
Gulalp B, Karcioglu O, Koseoglu Z, Sari A. Tehlikelerle Karşılaşan Sağlık Personeli: Türkiye’nin Güney Kent Merkezlerinden Deneyimler. Ulus Travma Acil Cerrahi Derg. 2009;15(3):239-242
Hamdan M, Hamra AA. Workplace violence towards workers in the emergency departments of Palestinian hospitals: a cross-sectional study. Human resources for health. 2015;13(1):28. DOI: https://doi.org/10.1186%2Fs12960-015-0018-2
Özdemir A, Karasu F, Avan H. Gaziantep 112 Acil Sağlık Hizmetleri Çalışanlarının Maruz Kaldıkları Şiddetin Değerlendirilmesi. Hastane Öncesi Dergisi. 2018;3(1):31-42
Aydin B, Kartal M, Midik O, Buyukakkus A. Violence Against General Practitioners in Turkey. Journal of Interpersonal Violence. 2009;24(12):198095. DOI: https://doi.org/10.1177/0886260508327703
Carmi-Iluz T, Peleg R, Freud T, Shvartzman P. Verbal and physical violence towards hospital- and community-based physicians in the Negev: an observational study. BMC Health Services Research. 2005;5(1). DOI: https://doi.org/10.1186/1472-6963-5-54
Sheikhazadi A, Mehrzad K, Fakhredin T. Violence in Forensic Medicine Practice. The American Journal of Forensic Medicine and Pathology. 2009;30(3):238-241. DOI: https://doi.org/10.1097/paf.0b013e31819d212c
Bostan S, Kılıç T, Çiftçi F. Sağlık Bakanlığı 184 Sabim Hattına Yapılan Şikâyetlerin Karşılaştırmalı Analizi. Global Journal of Economics and Business Studies. 2014;3(5):32-40
Zengin S, Al B, Yavuz E, Şen C, Cindoruk Ş, Yıldırım C. “Patient and Relative Complaints in a Hospital Emergency Department: A 4-Year Analysis”, Tr J Emerg Med.2014;12(4):163-168
Yıldırım A, Aksu M, Çetin İ, Şahan AG. Tokat İli Merkezinde Çalışan Hekimlerin Tıbbi Uygulama Hataları ile İlgili Bilgi, Tutum ve Davranışları. Cumhuriyet Medical Journal. 2009;31(4):356-366
Studdert DM, Bismark MM, Mello MM, Singh H, Spittal MJ. Prevalence and Characteristics of Physicians Prone to Malpractice Claims. New England Journal of Medicine. 2016;374(4):354-362. DOI: https://doi.org/10.1056/nejmsa1506137
Jena AB, Seabury S, Lakdawalla D, Chandra A. Malpractice Risk According to Physician Specialty. New England Journal of Medicine. 2011;365(7):629-636. DOI: https://doi.org/10.1056/nejmsa1012370
Carlson JN, Foster KM, Pines JM, Corbit CK, Ward MJ, Hydari MZ, Venkat A. Provider and Practice Factors Associated With Emergency Physicians’ Being Named in a Malpractice Claim. Annals of Emergency Medicine. 2018;71(2):157-164. DOI: https://doi.org/10.1016/j.annemergmed.2017.06.023
Juo YY, Lewis C, Hanna C, Reber HA, Tillou A. An Innovative Approach for Familiarizing Surgeons with Malpractice Litigation. Journal of Surgical Education. 2018;76(1):127-133. DOI: https://doi.org/10.1016/j.jsurg.2018.06.002
Tunç T, Kutanis RÖ. Doktor ve Hemşirelerde Kaygı Nedenleri: Bir Üniversite Hastanesi Örneği. Süleyman Demirel Üniversitesi Vizyoner Dergisi. 2015;6(13):62-71.
Summerton N. Positive and Negative Factors in Defensive Medicine: A Questionnaire Study of General Practitioners. BMJ. 1995;310(6971):27-9. DOI: https://doi.org/10.1136/bmj.310.6971.27
Bu çalışma Creative Commons Attribution 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
Telif Hakkı (c) 2020 Adli Tıp Bülteni