Eski ve Yeni Türk Ceza Yasasına Göre Düzenlenen Adli Raporların Karşılaştırılması
DOI:
https://doi.org/10.17986/blm.2006112609Anahtar Kelimeler:
adli rapor- eski tcy- yeni tcy- skorlamaÖz
Çalışmamızda eski ve yeni TCY’ye göre düzenlenen adli raporlar; travmanın ağırlık derecesinin belirlenmesinde ortaya çıkan değişikliklerin karşılaştırılarak, düzenlenen adli raporların bilimsel ve nesnel kriterlere uygunluğunun ve kişilerin olası hak kayıplarının önlenmesi açısından tartışılması amaçlanmıştır. Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Adli Tıp Anabilim Dalı’nda 2004-2005 yıllarında düzenlenen adli raporlar eski ve yeni TCY kapsamına göre değerlendirildi. 2004-2005 yıllarında 957 olguya adli rapor düzenlenmiş olup yaş ortalaması 28.6 + 15.5, %.26.4’ü kadın ve %73.6’sı erkekti. En sık görülen travma türlerinin; trafik kazaları (%36.4), kesici delici alet yaralanmaları (%14.4) ve zehirlenmeler (%10.9) olduğu saptandı. Adli raporların %75.3’ünde hayati tehlike olmadığı saptandı. Eski TCY’ye göre yaralanmaların; %42.4’ünde mutad iştigalden geri kalma süresi 0-10 gündü, %11.9’u çehrede sabit eser, %2.7’si uzuv zaafı, %2.6’sı uzuv tatili niteliğindeydi. Yeni TCY’ye göre yaralanmaların; %58.4’ü basit tıbbi müdahale ile giderilemeyecek nitelikteydi, %12.6’sında yüzde sabit iz, %3.7’sinde işlevde sürekli azalma %1.7’sinde işlev yitimi tespit edildi. 337 olguda kemik kırığı mevcut olduğu tespit edildi. Yeni TCY’ye göre kırığın hayat fonksiyonlarına etkisi en sık orta derecedeydi (%56.4). Yeni TCY kapsamında özellikle kemik kırıklarının skorlan-ması ve yüzde sabit iz açısından boyun bölgesinin de yüz sınırları içerisine dahil edilmesi olumlu bir gelişme olmakla birlikte, kemik kırıklarında kullanılan puanlama sisteminin yeniden gözden geçirilmesi, basit tıbbi müdahale, işlevin azalması ve yi 1 timi değerlendirmelerinde daha bilimsel ve nesnel parametreler kullanılması gerektiği kanısındayız.
Anahtar kelimeler: Adli rapor, eski TCY, yeni TCY, skorlama
İndirmeler
Kaynaklar
Arıcan N, Ekizoğlu O. Adli Raporların Hazırlanmasında Kullanılan Kılavuz. Ed: Çetin G, Yorulmaz C. Yeni Yasalar Çerçevesinde Hekimlerin Hukuki ve Cezai Sorumluluğu, Tıbbi Malpraktis ve Adli Raporların Düzenlenmesi. 2006:147-154.
Balcı Y, Güzel S, Çetin G. Yeni Türk Ceza Kanunu Çerçevesinde Düzenlenecek Adli Raporlar için Kılavuz. Haziran 2005.
Birinci Basamak için Adli Tıp El Kitabı. Adli Tıp Uzmanlan Derneği, Türk Tabipleri Birliği. 1999:109-118.
Dokgöz H, Tırtıl L, Akgül E, Günaydın U, Sözen Ş. Etkili eylemlerde düzenlenen adli raporlarda kullanılan kavramlar ile rapor düzenlenmesinde karşılaşılan güçlükler (bir anket çalışması). Adli Tıp Dergisi 2003;17(2):28-34.
TCK. Mersin Barosu. Adalet Yayınevi. Şubat 2006:75-201.
Türk Ceza Kanunu. Seçkin Yayınevi. Ankara, 2000.
CMK. Mersin Barosu. Adalet Yay. Şubat 2006: 373-481.
Ceza Muhakemesinde Beden Muayenesi, Genetik İncelemeler ve Fizik Kimliğin Tespit Hakkında Yönetmelik. Mersin Barosu. Adalet Yayınevi. Şubat 2006:855-862.
Yakalama, Gözaltına Alma Ve İfade Alma Yönetmeliği. Mersin Barosu. Adalet Yayınevi. Şubat 2006:897-921.
Yavuz MF, Baştürk P, Yavuz MS, Yorulmaz C. Cerrahpaşa tıp fakültesi acil servisine başvuran adli olguların değerlendirilmesi. Adli Bilimler Dergisi 2002;l(2):21-26.
Küçüker H, Aksu A. 1997-2001 yıllarında Fırat Üniversitesi hastanesi acil servisine başvuran trafik kazası olgularının değerlendirilmesi. Acil Tıp Dergisi 2003;3(2):11-15.
Küçüker H. Acil servise gelen ölümle sonuçlanmayan travmatik adli olguların ve raporların değerlendirilmesi. Acil Tıp Dergisi. 2003;3(4): 19-23.
Altun G, Azmak D, Yılmaz A, Yılmaz G. Trakya Üniversitesi tıp fakültesi acil servisine başvuran adli olguların özellikleri. Adli Tıp Bülteni. 1997;2(2):62-6. DOI: https://doi.org/10.17986/blm.199722226
Çekin N, Savran B, Hilal A, Gülmen MK, Alper B, Bilgin N, Özdemir MH. Adana’da kaza dışı yaralanma olgularında adli raporların değerlendirilmesi. Adli Tıp Bülteni 2000;5(2):130-133.
Bilgin NG, Canbaz H, Mert E. Mersin Üniversitesi tıp fakültesi hastanesi acil servisine başvuran adli olguların özellikleri. Adli Bilimler Dergisi 2004;3(4):37-44.
Yavuz MS, Özgüner İF. Süleyman Demirel Üniversitesi tıp fakültesi acil servisine 1999-2001 yılları arasında müracaat eden adli olguların değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 2003;17(l):47-53.
Günaydın G, Demirdi O, Şahin T, Demirci Ş. Selçuk Üniversitesi acil servisinde verilen adli raporlar ve hayati tehlike kavramı yönünden değerlendirilmesi. 8. Ulusal Adli Tıp Günleri Poster Sunuları Kitabı. 1995:271-5.
Arısoy Y, Özkara O, Erbayraktar S, Demirbaş T, Yemişçigil A. Multipl travmaların medikolegal değerlendirilmesi. Klinik Adli Tıp 2001;1(2):9-15.
Çolak B, Biçer Ü, Doğan T, Gündoğmuş ÜN, Kur- taş O. Çehrede sabit eser ve çehrenin daimi değişikliği kavramlarının değerlendirilmesi. Adli Bilimler Dergisi 2003;2(2):51-57.
Çolak B, Biçer Ü, Doğan T, Kurtaş O, Gündoğmuş ÜN, Demirbaş I. Kocaeli’nde adli tıp şube müdürlüğü ile anabilim dalında verilen adli tıp hizmetlerinin karşılaştırılması. Adli Tıp Bülteni 2003;8(1):9-14. DOI: https://doi.org/10.17986/blm.200381488
Keskin R, Yorulmaz C, Yavuz MS, Aşırdizer M. Zehirlenme olgularında hayati tehlike kararı için glas- kow koma skalasının kullanımı. Adli Tıp Bülteni 2001;6(1):8-13.
Dokgöz H, Yanık A, Karaca N, Suyugül N. Türk Ceza Yasası 456. maddesinde geçen çehrede sabit eser kavramının çehre sınırları yönünden irdelenmesi: 3 olgu sunumu. Klinik Adli Tıp 2002;2(l):25-28.
Yanık A, Dokgöz H, Sözen Ş, Günaydın U. Klinik adli tıp uygulamalarında çehrede sabit eser ve çehrenin daimi değişikliği kavramlarının değerlendirilmesi. Klinik Adli Tıp 2002;2(2):7-14.
Balcı YG, Eşiyok B, Çolak B. Yüz travmalarmın uluslararası “kısaltılmış yaralanma cetveli” ile değerlendirilmesi; TCK 456. maddesi kapsamındaki uygulamalarla karşılaştırılması. Adli Tıp Dergisi 2002;16(2-4):17-23.
Balcı Y, Eşiyok B. Boyun travmaları ile ilgili adli tıbbi uygulamaların uluslararası “kısaltılmış yaralanma cetveli” ile karşılaştırılması. Adli Tıp Dergisi 2004;18(1):9-13.
İndir
Yayınlanmış
Sayı
Bölüm
Lisans
Dergimiz ve bu internet sitesinin tüm içeriği Creative Commons Attribution (CC-BY) lisansının şartları ile ruhsatlandırılmıştır. Creative Commons Attribution Lisansı, kullanıcıların bir makaleyi kopyalamasına, dağıtmasına ve nakletmesine, makaleyi uyarlamasına ve makalenin ticari olarak kullanılmasına imkan tanımaktadır. CC BY lisansı, yazarına uygun şekilde atfedildiği sürece açık erişimli bir makalenin ticari ve ticari olmayan mahiyette kullanılmasına izin vermektedir.
